ครวญ

๏ดวงตะวันผ่านหัวไปหลายหลายเที่ยว
ลมเฉียดเฉี่ยวเปลือกผิวหนังที่หยักย่น
ในดวงตาแห้งแล้งขาดสายชล
ยังมีคนคร่ำครวญอยู่ภายใน

๏ดั่งคลื่นคลั่งโถมไปในธารา
ดั่งพสุธาเลื่อนลั่นสนั่นไหว
ดั่งสายฟ้าฟันฟาดขาดบรรลัย
ดั่งหัวใจที่แห้งผากมากทุกข์ตรม

๏แสวงหาสิ่งใดในชีวิต
เฝ้ายึดติดศฤงคารหมั่นสะสม
อีกอำนาจบารมีที่น่าชม
กลับต้องจมกองกิเลสสมเพชตัว

๏กลับคืนสู่หนทางธรรมชาติ
น้ำสะอาดชำระล้างว่างทั้งหัว
จุดกำเนิดเกิดออกมามีแค่ตัว
อย่าเอาชั่วกลับไปให้หมองเลย