นิราศสงกรานต์

๏เป็นคนนั้งบ่ต่าง สัตว์ต่ำ

เหตุเพราะไร้คุณธรรม ยกจิต

บ่อาจพ้นบ่วงกรรม เวียนว่าย

ผู้ประเสริฐควรพินิจ เคร่งครัดในธรรม

๏นั่งนิ่งนิ่งในจิตคิดใคร่ครวญ

คืนวันหวนย้อนไปถึงภายหลัง

สิบปีก่อนเคยอยู่เคยประทัง

สิบปีหลังผ่านพ้นไปวัยล่วงเลย

๏ก่อนเป็นเด็กเคยคิดฝันถึงวันหน้า

ว่าตัวข้าต้องยิ่งใหญ่ดั่งใจเอ่ย

เฝ้าพากเพียรเรียนวิชาไม่ละเลย

แต่ใจเอยกลับลืมตัวของตัวเอง

๏เรียนมาได้สามปีเป็นดีดัก

เห็นว่าจักต้องเลือกทางให้เหมาะเหม็ง

เลือกเข้าสอบศิลปะพาละเลง

สี่ปีเพ่งเรียนให้จบแล้วพบงาน

๏นั่งทำงานอยู่เมืองกรุงทุกข์แค่ไหน

เงินที่ได้ไม่เท่าที่เผาผลาญ

ทุกคนแก่งแย่งชิงศฤงคาร

เครียดมานานสั่งสมระทมใจ

๏ได้ลากลับมาสู่หมู่บ้านเกิด

แสนบรรเจิดชื่นบานและผ่องใส

ถนนโล่งทุ่งกว้างสบายใจ

เด็กน้อยใหญ่ก็เห็นเล่นสงกรานต์

๏แต่เรื่องดีนั้นมีไม่มากนัก

ตกดึกมักได้ยินเสียงประสาน

ขับบรรเลงเพลงดังก้องร้องกังวาล

ความสำราญหายไปในใจพลัน

๏วัฒนธรรมคนบ้านนอกบอกไม่ได้

เหมือนดั่งไอ้บัวใต้น้ำไม่เปลี่ยนผัน

ดูทีวีมีเรื่องราวเขาฆ่าฟัน

หัวใจฉันครุ่นคิดในความเป็นคน

๏สัตว์ประเสริฐที่เลิศกว่าสัตว์อื่น

คือนิยามดาษดื่นไร้เหตุผล

กินแย่งฆ่าตามสันชาตญาณตน

หนีไม่พ้นความเดรัจฉานกัน

๏ดูอย่างสัตว์กินเพื่ออยู่พอแล้วหนา

มันไม่หาสิ่งสมมุติให้ใจหัน

คนเราเพื่อผลประโยชน์ต้องฆ่ากัน

ความโลภนั้นมีมากเหมือนทำลาย

๏ยุคสมัยเปลี่ยนไปกลับยิ่งแย่

คนเราแพ้กิเลสน่าใจหาย

สร้างสิ่งของหลอกขายกันเข้าไป

จนอยากได้อยากมีไม่รู้จบ

๏หากอยากอยู่สูงศักดิ์กว่าสัตว์อื่น

คงต้องฟื้นจิตใจให้น่าคบ

ใช้หลักธรรมคำสอนคอนช่วยกลบ

คอยช่วยลบกิเลสให้หายไป

๏รำลึกถึงความคิดเมื่อโตขึ้น

ดั่งยืนมองจากที่สูงหายสงสัย

เข้าสู่เบญเพสผ่านช่วงวัย

คนึงใจเฝ้าหาปัญญาธรรม.

(แต่งเมื่อวันที่ 14 เม.ย. 2552)

ฤาจะสิ้นแล้วหรือชื่อเมืองไทย

๏ต่างด้าวก้าวรุกราน แดนไทย

ปู่ย่าพลีชีพไซร้ ปกป้อง

นานวันหลานเหลนไทย แตกแยก

ปู่ย่าร่ำไห้ร้อง ลูกไทยฆ่ากัน

๏ใฝ่ฝันอำนาจล้น เหลือแสน

อยากใคร่เป็นใหญ่แทน พระเจ้า

ปลุกไทยระบายแค้น สมจิต เจ้านา

สูญใดไป่สูญเท่า สูญเสียเมืองไทย

๏ฤาจะสิ้นแล้วหรือชื่อเมืองไทย ที่ปู่ย่าสร้างไว้แต่กาลก่อน

บัดนี้ลูกหลานไทยใฝ่ริดรอน กัดกร่อนแบ่งแยกสิ้นแผ่นดินเรา

• ขอให้โคลงกลอนบทนี้ป็นส่วนหนึ่ง ในการทำให้ประเทศไทยสงบสุข•

ชีวิต

ชีวิตถูกสาปให้ มีทุกข์

เสพสิ่งเพราะเสนาะสนุก สุขบ้าง

ดำเนินหาสุขแท้ ทั่วหล้า

เดินยำ่สุดโลกกว้าง ไป่ได้พบเจอ

ความโกรธ

ยามโกรธเราโกรธเขา เคืองขึ้ง

ในจิตคิดปั้นปึง เราเจ็บ

ปวดใจดุจไฟซึ่ง เผาผลาญ กายนา

ดั่งร้อยคมเข็มเย็บ ผ้าปักกลางใจ