มนุษย์เราเอ๋ยเกิดมาทำไม

มนุษย์เราเอ๋ยเกิดมาทำไม

นิพพานมีสุขอยู่ใยมิไป

ตัณหาหน่วงหนักหน่วงชักหน่วงไว้

ฉันไปมิได้ตัณหาผูกพัน

ห่วงนั้นพันผูกห่วงลูกห่วงหลาน

ห่วงทรัพย์ศฤงคารจงสละเสียเถิด

จะได้ไปนิพพานข้ามพ้นสามภพ

ยามหนุ่มสาวน้อยหน้าตาแช่มช้อย

งามแล้วทุกประการแก่เฒ่าหนังยาน

แต่ล้วนเครื่องเหม็นเอ็นใหญ่เก้าร้อย

เอ็นน้อยเก้าพันมันมาทำเข็ญ

ให้ร้อนให้เย็นเมื่อยขบทั้งตัว

ขนคิ้วก็ขาวนัยน์ตาก็มัว

เส้นผมบนหัวดำแล้วกลับหงอก

หน้าตาเว้าวอกดูน่าบัดสี

จะลุกก็โอยจะนั่งก็โอย

เหมือนดอกไม้โรยไม่มีเกสร

จะเข้าที่นอนพึงสอนภาวนา

พระอนิจจังพระอนัตตา

เราท่านเกิดมารังแต่จะตาย

ผู้ดีเข็ญใจก็ตายเหมือนกัน

เงินทองทั้งนั้นมิติดตัวไป

ตายไปเป็นผีลูกเมียผัวรัก

เขาชักหน้าหนีเขาเหม็นซากผี

เปื่อยเน่าพุพองหมู่ญาติพี่น้อง

เขาหามเอาไปเขาวางลงไว้

เขานั่งร้องไห้แล้วกลับคืนมา

อยู่แต่ผู้เดียวป่าไม้ชายเขียว

เหลียวไม่เห็นใครเห็นแต่ฝูงแร้ง

เห็นแต่ฝูงกาเห็นแต่ฝูงหมา

ยื้อแย่งกันกินดูน่าสมเพช

กระดูกกูเอ๋ยเรี่ยร่ายแผ่นดิน

แร้งกาหมากินเอาเป็นอาหาร

เที่ยงคืนสงัดตื่นขึ้นมินาน

ไม่เห็นลูกหลานพี่น้องเผ่าพันธุ์

เห็นแต่นกเค้าจับเจ่าเรียงกัน

เห็นแต่นกแสกร้องแรกแหกขวัญ

เห็นแต่ฝูงผีร้องไห้หากัน

มนุษย์เราเอ๋ยอย่าหลงนักเลย

ไม่มีแก่นสารอุตส่าห์ทำบุญ

ค้ำจุนเอาไว้จะได้ไปสวรรค์

จะได้ทันพระพุทธเจ้า

จะได้เข้าพระนิพพาน

อะหังวันทามิสัพพะโส อะหังวันทามินิพพานะปัจจะโยโหตุ
------------------------------
อจิรํวตยํกาโย ปฐวึอธิเสสฺสติ ฉุฑฺโฑอเปตวิญฺญาโณ นิรตฺถํวกลิงฺครํ...

อีกไม่นานร่างกายนี้

จักปราศจากวิญญาณ

ถูกทอดทิ้งทับถมแผ่นดิน

เหมือนท่อนไม้อันหาประโยชน์มิได้

===============================================

บทความนี้ไม่ได้แต่งเอง แต่เป็นกลอนที่ท่องตอนเข้าค่ายปรับสภาพ ที่โรงเรียนจุฬาภรณราชวิทยาลัย เชียงราย

ตอนนั้นก็ขำๆ แต่เดี๋ยวนี้เริ่มเห็นว่ามันจะมีเค้าความจริงแล้ว

บางคนอาจจะบ่นว่าทำไมต้องเอาบทความที่มีอยู่แล้วมาแปะไว้? ไหนบอกจะแต่งเรื่องให้อ่าน? จะแปะทำไม? ใครจะอ่าน?

ขอให้กลับไปอ่านชื่อบล็อกอีกทีนะครับ.....

"ทำดีกันให้มากๆนะครับ ฮ๋าๆๆๆ "