ตื่น

๏ฉันตื่นมาบนโลกที่โหดร้าย
โลกกว้างใหญ่ใครใครหมายยื้อแย่ง
ฉันต่อสู้เสียจนสิ้นเรี่ยวแรง
ดุจวิ่งแข่งในลู่ไร้เส้นชัย

อนิจจัง

๏ใดใดในโลกล้วน อนิจจัง
ไร้สิ่งใดจีรัง คู่ฟ้า
พลัดพรากย่อมทุกขัง เศร้าโศก
สรรพสิ่งมีสิ้นล้า ห่อนได้ยืนนาน

แด่ แบตเตอรี่ที่พังไป...

ดวงไฟ กิ่งไม้ ทางสองแพร่ง

๏ในค่ำคืนดึกดื่นแสนมืดมิด
ฉันเดินติดดวงไฟอยู่ลูกหนึ่ง
ใช้แสงไฟส่องทางสว่างจึง
เดินไปถึงทางข้้างหน้าได้สบาย

๏ดวงไฟบอกกับฉันว่าเดินมานาน
ผ่านถนนหนทางร้อยเส้นสาย
เดินตามฉันรับรองว่าสบาย
ถึงที่หมายไม่อยากหากตามมา

๏ฉันเดินตามดวงไฟมาแสนนาน
ได้พบพานทางสองแพร่งแปลกนักหนา
แพร่งหนึ่งนั้นดวงไฟบอก"ตามฉันมา"
แต่แพร่งสองที่กลับน่าเดินเข้าไป

๏ฉันหลงไหลหนทางในแพร่งสอง
ดวงไฟมองฉันเข้าไปไม่สั่นไหว
บอกฉันว่าทางนั้นไม่เคยไป
กลัวบรรลัยถ้าส่องทางให้ฉันเดิน

๏ฉันเดินเตะเศษกิ่งไม้ได้หนึ่งก้าน
ในรอบด้านมีความมืดยากเดินเหิน
ใช้ไม้ปัดคลำทางค่อยค่อยเดิน
คงไม่เกินกว่ากำลังหวังในใจ

๏เดินมาได้ช่วงหนึ่งฉันอ่อนล้า
ไม่รู้ว่าจุดหมายไกลแค่ไหน
มือตวัดเศษกิ่งไม้ค่อยเดินไป
สู่เส้นชัยหวังเห็นแสงที่ปลายทาง...

สัมพันธ์

๏สิบวัน สัมพันธ์ชิด เคียงใกล้
สิบเดือน เหมือนเพื่อนใจ แน่นแฟ้น
สิบปี บ่ร้างไกล มิตรแท้
เสี้ยววิหนึ่งคิดแค้น ขาดสิ้นสัมพันธ์

กลียุค

๏ดั่งเปลวเพลิงเปลวฟ้าอุกาบาต
สายฟ้าฟาดลงมาจากห้วงเวหา
ซัดกระหน่ำลงสู่พื้นพสุธา
ผลาญวิญญาทุกสิ่งดิ้นสิ้นชีวี

๏ดั่งหุบไฟบรรลัยกัลป์ที่ผลาญโลก
วิปโยคคลืนคลั่งมิอาจหนี
ทั้งสัตว์ป่าน้อยใหญ่ในไพรี
ต่างริกรี้วิ่งหนีกันพัลวัน

๏ดั่งมหาเทพยุทธเข้าถาโถม
เข้าประโคมกลองศึกให้หุนหัน
ส่งข้าศึกสวมเขาเข้าโรมรัน
ชิงฆ่ามันก่อนข้าตายไร้ศักดา

๏นี่แหละคือตัวอย่างกลียุค
ไร้ความสุขให้เฝ้าแสวงหา
เมื่อคนชั่วทำชั่วเป็นจรรยา
ไม่นานหนากลียุคมุ่งมาเยือน