มนุษย์เราเอ๋ยเกิดมาทำไม

มนุษย์เราเอ๋ยเกิดมาทำไม

นิพพานมีสุขอยู่ใยมิไป

ตัณหาหน่วงหนักหน่วงชักหน่วงไว้

ฉันไปมิได้ตัณหาผูกพัน

ห่วงนั้นพันผูกห่วงลูกห่วงหลาน

ห่วงทรัพย์ศฤงคารจงสละเสียเถิด

จะได้ไปนิพพานข้ามพ้นสามภพ

ยามหนุ่มสาวน้อยหน้าตาแช่มช้อย

งามแล้วทุกประการแก่เฒ่าหนังยาน

แต่ล้วนเครื่องเหม็นเอ็นใหญ่เก้าร้อย

เอ็นน้อยเก้าพันมันมาทำเข็ญ

ให้ร้อนให้เย็นเมื่อยขบทั้งตัว

ขนคิ้วก็ขาวนัยน์ตาก็มัว

เส้นผมบนหัวดำแล้วกลับหงอก

หน้าตาเว้าวอกดูน่าบัดสี

จะลุกก็โอยจะนั่งก็โอย

เหมือนดอกไม้โรยไม่มีเกสร

จะเข้าที่นอนพึงสอนภาวนา

พระอนิจจังพระอนัตตา

เราท่านเกิดมารังแต่จะตาย

ผู้ดีเข็ญใจก็ตายเหมือนกัน

เงินทองทั้งนั้นมิติดตัวไป

ตายไปเป็นผีลูกเมียผัวรัก

เขาชักหน้าหนีเขาเหม็นซากผี

เปื่อยเน่าพุพองหมู่ญาติพี่น้อง

เขาหามเอาไปเขาวางลงไว้

เขานั่งร้องไห้แล้วกลับคืนมา

อยู่แต่ผู้เดียวป่าไม้ชายเขียว

เหลียวไม่เห็นใครเห็นแต่ฝูงแร้ง

เห็นแต่ฝูงกาเห็นแต่ฝูงหมา

ยื้อแย่งกันกินดูน่าสมเพช

กระดูกกูเอ๋ยเรี่ยร่ายแผ่นดิน

แร้งกาหมากินเอาเป็นอาหาร

เที่ยงคืนสงัดตื่นขึ้นมินาน

ไม่เห็นลูกหลานพี่น้องเผ่าพันธุ์

เห็นแต่นกเค้าจับเจ่าเรียงกัน

เห็นแต่นกแสกร้องแรกแหกขวัญ

เห็นแต่ฝูงผีร้องไห้หากัน

มนุษย์เราเอ๋ยอย่าหลงนักเลย

ไม่มีแก่นสารอุตส่าห์ทำบุญ

ค้ำจุนเอาไว้จะได้ไปสวรรค์

จะได้ทันพระพุทธเจ้า

จะได้เข้าพระนิพพาน

อะหังวันทามิสัพพะโส อะหังวันทามินิพพานะปัจจะโยโหตุ
------------------------------
อจิรํวตยํกาโย ปฐวึอธิเสสฺสติ ฉุฑฺโฑอเปตวิญฺญาโณ นิรตฺถํวกลิงฺครํ...

อีกไม่นานร่างกายนี้

จักปราศจากวิญญาณ

ถูกทอดทิ้งทับถมแผ่นดิน

เหมือนท่อนไม้อันหาประโยชน์มิได้

===============================================

บทความนี้ไม่ได้แต่งเอง แต่เป็นกลอนที่ท่องตอนเข้าค่ายปรับสภาพ ที่โรงเรียนจุฬาภรณราชวิทยาลัย เชียงราย

ตอนนั้นก็ขำๆ แต่เดี๋ยวนี้เริ่มเห็นว่ามันจะมีเค้าความจริงแล้ว

บางคนอาจจะบ่นว่าทำไมต้องเอาบทความที่มีอยู่แล้วมาแปะไว้? ไหนบอกจะแต่งเรื่องให้อ่าน? จะแปะทำไม? ใครจะอ่าน?

ขอให้กลับไปอ่านชื่อบล็อกอีกทีนะครับ.....

"ทำดีกันให้มากๆนะครับ ฮ๋าๆๆๆ "

dreamstory

+ เด็กชายคนหนึ่ง มี "ความฝัน" เป็นเพื่อน


+ ตอนเด็กเขาชอบเล่นกับความฝันมาก เขารู้สึกว่าเวลาที่เขาอยู่กับความฝันเขาสามารถทำ อะไรได้ทุกอย่างที่ อยากจะทำ จนบางครั้งเขาก็โดนพ่อแม่ดุ ที่ไปเล่นกับความฝันมากเกินไป


+ วันหนึ่งพ่อแม่ก็ได้แนะนำเพื่อนใหม่ให้กับเขา เพื่อนใหม่คนนี้ชื่อว่า "ความจริง"


+ เด็กชายเข้ากับความจริง ได้อย่างรวดเร็ว และ ชวนไปเล่นกับความฝัน....


+ วันเวลาผ่านไปหลายปี ความจริง ก็บอกกับ เด็กชายว่า ให้เลิกคบกับความฝัน แล้ว ไปอยู่กับความจริงที่ บ้าน ของ ความจริงดีกว่า


+ เด็กชายไปปรึกษาพ่อแม่ พ่อกับแม่ก็บอกว่า "ถึงเวลาที่ลูกต้องทิ้งความฝันไปหาความจริงได้แล้วล่ะ"


+ เด็กชายยังลังเล และความจริงก็ได้บอกอีกว่า "ที่บ้านของความจริงมีของเล่น และ ขนมเยอะแยะมากมายไปหมด เท่าที่ เด็กชายต้องการ"


+ เด็กชายจึงได้ตอบตกลง เขาได้ไล่ความฝันไป และไปอยู่ที่บ้านของ ความจริง...


+ หลังจากนั้น เด็กชายก็ได้เล่นของเล่นใหม่ ทุกวัน และได้ทานขนมทุกอย่างที่เด็กชายต้องการ ในบ้านของความจริง


+ แต่เด็กชายกลับปะหลาดใจที่ ทุกครั้งที่เล่นของเล่นหรือทานขนมนั้น เขาไม่เคยสนุกกับมันเลยแม้แต่ครั้งเดียว


+ เด็กชายพยายามครุ่นคิด และเขาก็นึกขึ้นได้ว่า เมื่ออยุ่กับความจริงแล้วไม่มีความสุขเมื่อเทียบกับอยุ่กับความฝัน


+ นานวันเข้า เขาก็เริ่มเบื่อที่จะเล่นของเล่นเดิมๆ และ ขนมรสเก่า และคิดถึงความฝัน มากขึ้น เด็กชายจึงไปบอกลาความจริง


+ ความ จริงบอกว่าถ้าเด็กชายจะอดทนได้หรือ หาก วันนึงไม่มีทั้งของเล่นและขนม เด็กชายเกิดความลังเล


+ ทั้งๆที่เขาอยากออกไปหาความฝัน แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะทิ้งที่แห่งนี้ไป เพราะเขากลัวที่จะไม่ได้เล่นของเล่นและกินขนมอีก


+ เขายอมอยู่บ้านของความจริงต่อไป เล่นของเล่น กินขนมแบบเดิมๆ เขาพยายามจะลืมความฝันให้ได้ ด้วยการเล่นและกินให้มากกว่าเดิม


+ หลายปีต่อมา เด็กชายเริ่มแก่ชรา ในที่สุดเขาก็ค้นพบว่า เขาไม่สามารถลืมความฝันได้เลย หากวันนั้นเขาตัดสินใจออกจากบ้านของความจริงเพื่อเดินตามหาความฝัน เขาคงจะมีความสุขมากกว่านี้ แต่ตอนนี้ เขาเป็นเพียงแค่ชายแก่ขี้แพ้ ที่ไม่มีแม้เรี่ยวแรงที่จะออกเดินทางตามหาความฝันได้อีกแล้ว......